Daar koester ik oprechte dankbaarheid voor. Het zijn precies die ontmoetingen die me telkens opnieuw doen inzien waarom ik me op deze manier wil blijven inzetten voor anderen.
Ik herinner me nog goed hoe mijn filiaalmanager me op een subtiele manier naar het gemeentehuis lokte, onder het mom van een praatje over mijn werk en mijn inzet binnen en buiten de supermarkt. Samen met mijn toenmalige leidinggevende en de assistent filiaalmanager ging ik er naartoe. In eerste instantie dacht ik dat het om een lokaal initiatief ging, dus stemde ik zonder veel aarzeling toe. Pas toen de burgemeester het woord nam en benoemde dat ik het jongerenlintje zou ontvangen, drong het tot me door. Mijn eerste reactie was bijna onwerkelijk: “Echt waar? Serieus?” Ik was compleet verrast. Het voelde bijzonder om erkenning te krijgen voor iets wat ik eigenlijk vanzelfsprekend vind.
Die avond, en ook de dagen daarna, stond ik echt even in het middelpunt van de belangstelling. Ik ontving talloze hartverwarmende reacties, ook van mensen die ik helemaal niet persoonlijk kende. Dit inspireerde me om opnieuw een social media-account aan te maken, waarna ik al snel werd benaderd door twee radiozenders én de televisieafdeling van de supermarkt waar ik werk. Niet lang daarna verscheen ik in enkele kranten, op diverse socialmediakanalen en zelfs op YouTube. Ook politieke partijen toonden interesse. Deze erkenning gaf me niet alleen een flinke boost qua zelfvertrouwen, maar ook een nieuwe inspiratie om mijn betrokkenheid voort te zetten.
En eigenlijk is het heel eenvoudig: ik probeer er gewoon te zijn voor anderen. Zo ben ik begonnen met het leren van de basis van de gebarentaal, omdat er in de supermarkt een gezin komt dat op die manier communiceert. Het leek me vanzelfsprekend dat zij zich net zo welkom voelen als ieder ander. Momenteel ligt dat even stil, omdat ik me volledig focus op mijn studie en werk, maar zodra het wat rustiger wordt, staat het zeker op mijn planning om een cursus te volgen.
Daarnaast heb ik een buurvrouw gesteund die haar man verloor. Samen met mijn vader maakten we haar afdak schoon, en ik maakte avondeten voor haar en haar familie. Dit voelde totaal niet als een verplichting, maar als iets vanzelfsprekends. Net als de keren dat klanten in de supermarkt hun portemonnee vergaten en ik spontaan hun boodschappen betaalde, waarna ik later een Tikkie stuurde. Voor mij is het een kleine moeite, maar voor hen kan het een moment van verlichting of warmte zijn.
Wat ik wellicht als het meest waardevolle uit deze ervaring beschouw, is dat ik de gelegenheid heb gehad om enkele uitzonderlijk bijzondere mensen te ontmoeten. Daar koester ik oprechte dankbaarheid voor. Het zijn precies die ontmoetingen die me telkens opnieuw doen inzien waarom ik me op deze manier wil blijven inzetten voor anderen.
Als deze ervaring mij iets heeft geleerd, dan is het wel hoe essentieel het is om met meer mildheid en betrokkenheid naar elkaar om te kijken. Ook naar mensen die we niet persoonlijk kennen. Een ogenschijnlijk klein gebaar kan voor de ander van onschatbare waarde zijn. Soms juist op een moment dat jij je daar zelf niet van bewust bent. Misschien wordt het later nog genoemd tijdens een gesprek, op een verjaardag, of in een herinnering. Niet omdat het groots of heroïsch was, maar omdat het iets raakte. En juist dát maakt het betekenisvol.